"Lejos! Lejos!" (de reis van Quito naar Medellin)

Hola a todos!

Ik ben nu bijna een maand weg en heb eindelijk tijd om te vertellen wat we allemaal gedaan hebben de afgelopen weken. Ja, het was vakantie, maar toch heel druk ;-) we hebben dan ook superveel leuke dingen gedaan! Ga er dan ook maar even goed voor zitten, want hier komt het verslag.

Op zondagochtend 24 december stonden we met zijn allen met slaperige hoofden op Schiphol. We vlogen al om 8u, dus we waren lekker vroeg aanwezig. Ineke, Martin, Rob en Bianca (Zeeman) kwamen ons heel gezellig uitzwaaien. Het was minder emotioneel dan ik dacht. De weken daarvoor was ik denk ik al zoveel met dit moment en deze reis bezig geweest dat het op het moment zelf gewoon goed aanvoelde. En het was natuurlijk fijn dat ik met Nienke en Annika de grote reis zou beginnen - 3 weken samen reizen, jippieejj!!

We begonnen in Quito, Ecuador. Na een lange reis - met heel veel controles, vooral in Miami, leve Amerika - kwamen we eindelijk aan in ons hostel. Het hostel was heel relaxed, wat minder relaxed was, was dat ik meteen al last had van de hoogte. Quito ligt op 2800 meter en we kwamen van -2, dus ja ;-). Ik was ongeveer 5 dagen best wel een beetje dizzy en voelde me niet zo lekker. We hadden in het hostel andere Nederlanders ontmoet en van hen kreeg ik wat hoogteziektepillen, die hielpen wel wat volgens mij. Al konden de bijwerkingen hetzelfde zijn als de symptomen van hoogteziekte, dus helemaal zeker weet ik het niet haha. We vierden kerst in het hostel, met een kerstdiner op het dakterras van het hostel, met kerstmutsjes op uiteraard. Op 26 december gingen we naar de evenaar, jongens, we hebben gewoon op de evenaar gelopen! En gezeten en gedanst. Hoe cool! Het is dus lastig om (met gesloten ogen) op de evenaar te lopen, omdat beide polen precies evenveel aan je trekken op dat moment. Echt heel raar, 10 cm naar links or rechts gaat lopen veel makkelijker. Ook kun je een ei op een spijker zetten (wat Annika gelukt is, diploma was binnen!) en draait het water aan beide kanten van de evenaar een andere kant op. Dus dat is bijvoorbeeld bij orkanen ook het geval. Het was in ieder geval een heel toffe ervaring!

28 december vertrokken we met een busje naar het hostel vlakbij de vulkaan Cotopaxi, 2 1/2 uur rijden. Het huisje wat we daar hadden gereserveerd, was echt superleuk. We hadden 2 verdiepingen en een eigen haardvuur op de begane grond, die iedere dag om vijf uur werd aangestoken door de mensen van het hostel zodat het s avonds lekker warm was. Nienke en Annika gingen na aankomst de watervallentocht doen, maar ik voelde me nog niet helemaal lekker, dus ik heb gerelaxed in de gezamenlijke ruimte van het hostel, naast een ander haardvuur. Toen ze terugkwamen, kregen we leker snacks en daarna zijn we toch echt even de jacuzzi ingedoken haha. Van de vulkaan Cotopaxi was overigens nog niets te zien, we kregen te horen dat hij meestals s morgens goed te zien was om 6u. Dus wij onze wekker zetten, maar geen Cotopaxi. Toen we later wakker werden om 8u, stond hij in volle pracht voor ons huisje, echt supermooi om te zien! De volgende dagen hadden we af en toe echt heel goed zicht, de meeste tijd was de vulkaan echter verstopt achter mist en wolken. 29 december hebben we een heel mooie paardrijtocht gemaakt, ik genoot volop in het prachtige landschap. Het was wel heel rot dat Annika vlak voor het einde van haar paard werd geslingerd toen ze in draf gingen, gelukkig viel het mee met de pijn. De volgende dag maakten Nienke en Annika de hike op de Cotopaxi, ik durfde het nog niet aan met de hoogte (al voelde ik me wel veel beter dan in Quito), dus ik heb lekker in mijn dagboek geschreven in de huiskamer. Ze hadden daar ook heel lieve hondjes en heerlijk bananenbrood, dus ik vermaakte me wel ;-) die middag werden we met een busje naar het stadje Banos gebracht, achterin het busje zaten we gezellig samen met Nadeschda (Nederlandse) en een Amerikaans meisje. Was leuk en het viel mee met mijn wagenziekte! Ik ga denk ik mijn evenwichtsorgaan laten vervangen haha, hopelijk heb ik dan minder last van wagenziekte, zeeziekte, hoogteziekte ;-)

In Banos hebben we even wat gegeten met Michael en Eline - de Nederlanders uit het hostel in Quito, zij verbleven in hetzelfde hostel. Ook Marijke en Loes - die we ook kenden uit Quito - kwamen de volgende dag naar het hostel. En die dag was het 31 december, oud en nieuw! Heel raar, want het was gewoon warm buiten en we hadden helemaal geen oud en nieuwgevoel. Die dag hebben we een mooie mountainbiketocht gemaakt langs iets van 10 watervallen. Bij sommige watervallen moesten we even onze fietsen wegzetten en er naartoe lopen/klauteren. Andere watervallen zagen we van ver aan de overkant van de kloof. Het was echt een heerlijke dag. Ik kreeg wel een lekke band, maar dat was gelukkig op 5 minuten lopen van de laatste waterval. We zochten en vonden meteen een busje die ons en de fietsen mee kon nemen naar Banos. Onderweg werden er nog meer fietsen op de andere fietsen gestapeld. Als je dacht dat er niet meer bij konden, dan pasten er toch nog gewoon een paar bovenop. En wij zaten achter de fietsen in het busje, op het eind met ongeveer 8 anderen. De terugweg duurde lang, want ze hebben een traditie in Ecuador dat mensen verkleed voor de autos gaan dansen en gek doen. Soms vragen ze dan geld aan de chauffeurs als een soort tol. Dus dat was gekkenhuis. Overal mensen met gekke outfits. Wel heel leuk hoor, maar ook wel een beetje irritant als er daardoor lange files ontstaan. Gelukkig net op tijd terug in Banos om om 18u het Nederlandse nieuwjaar te vieren: proost! De rest van de avond in het hostel gechilled (het regende) en rond 22u de stad in gegaan. Dat het regende was echt superjammer, omdat er ook de traditie is, in ieder geval in Banos, dat mensen kleine of hele grote poppen van papier mache maken en deze om twaalf uur precies in brand steken. Maar de regen weerhield de mensen niet, het was druk in het stadje en om twaalf uur lieten veel poppen het leven. Dus overal brandjes die de hele nacht nog nasmeulden denk ik. We hadden natuurlijk champagne en we hebben het nieuwe jaar ingeluid met een toast. 2017 duurde voor ons 6 uur langer dan normaal, 2018 duurt daarentegen 6 uur korter. Dus we moeten onze tijd nog beter gebruiken dit jaar haha! Op weg naar huis nog met locals op straat gedanst, dat maakte het helemaal af. Gelukkig nieuwjaar allemaal, feliz ano nuevo!

Op nieuwjaarsdag regende het een beetje en hebben we een hike gemaakt met zijn drieen naar boven op de berg. Lekker steil, goed voor de kuiten! En bovenop de berg met zijn drieen in de hoge schommel boven Banos geschommeld, whaaa dat was eng! Er kwam niet eens geluid uit toen in wilde gillen, maar Nienke en Annika hoorde ik luid en duidelijk haha. De terugweg was heel lang (we hadden andere weg genomen), dus op een gegeven moment een lift gevraagd, achterop een auto. In het hostel pasta pesto gegeten met de anderen, was gezellig!

Op 2 januari na het ontbijt de bus gepakt van Banos terug naar Quito, dat duurde al iets van 3 uur. In Quito bij een andere busterminal de bus gepakt naar Colombia, een reis van 16 uur van Quito naar Popayan, oef... dus de hele dag en nacht in de bus. Midden in de nacht gestopt bij de grens. Onze backpacks werden in een andere bus geladen en wij moesten anderhalf uur in een rij staan om uit te checken in Ecuador. We waren moe en ik had daar echt geen zin in, maar niets aan te doen. Zoals Nienke zei "Dit is ook reizen" en dat klopt. Maar er zijn leukere dingen om te doen ;-) na het loket in ecuador naar het loket in Colombia gelopen, dat ging gelukkig heel snel. De andere bus in en op naar Popayan. Het was pikkedonker in de bus en iedereen sliep. Ik bleef nog even wakker, want ik vond het fascinerend om te zien hoe we op hele kleine weggetjes door de enorme bergen en de zwarte nacht van Colombia reden en alles wat ik kon zien waren de koplampen van de bus die een paar meter voor de bus uit schenen. Het had echt iets spookachtigs, zoals we daar over de kronkelwegen langs de afgronden reden. Op een gegeven moment ben ik ook weer in slaap gevallen, maar we waren eindelijk in het land waar ik 98 dagen zou blijven.

In Popayan werden we gedropt door de bus en we stonden langs de kant van de weg te besluiten of we een taxi/bus zouden nemen of dat we zouden gaan lopen naar het stadje. Er stond een oud en pittig omaatje naast ons die ons duidelijk maakte dat het veel te ver lopen was: "Lejos! Lejos" en ze maakte een beweging met haar hand alsof het aan de andere kant van de wereld was. Een auto stopte en bood ons een lift aan en we besloten met hem mee te rijden. Oma ging ook mee, dus we vertrouwden het. Onderweg oma afgezet en wij werden bij het hostel gedropt. De rest van de dag niet veel gedaan en in restaurantje gegeten.

Op 4 januari, de volgende dag, was Annika jarig. Nienke had een kadootje gekocht en slingers en kaarsjes mee. Ik had een kaart geschreven. Nienke haalde heel vroeg taart en toen ze uit bed kwam hebben we voor haar gezongen. Na het douchen met taart ontbeten en kadootje/kaart gegeven, was heel gezellig! Na een korte wandeling naar de top van een klein bergje, hebben we de bus naar Cali gepakt, de salsastad van Colombia! Daar dus ook savonds een salsalesje gehad in het hostel, met iets van 10 toeristen, was grappig. Dat smaakte naar meer! Gedineerd in een restaurant en daarna met Annika (Nienke ging in het hostel chillen) naar Zaperoco gegaan, de bekendste salsabar in Cali en op loopafstand van het hostel. Er was ook een live band en we hebben wat danspasjes gewaagd met een Colombiaanse man haha.

De volgende dag hadden Nienke en Annika lekkere eitjes gebakken, jammie! Er is een trend deze vakantie dat ik altijd net iets meer tijd neem of langer nodig heb dan Nienke en Annika. Of ik ben traag of zij zijn snel ;-) Met als gevolg dat ik steeds mijn backpack nog aan het inpakken ben als zij het hostel al staan af te rekenen. Of dat ik mij nog even moet aankleden terwijl zij al eitjes staan te pakken. Bedankt in ieder geval chicas, haha! Die dag deden we 2 tours, allebei met Niels, een Nederlander die hier nu woont en die beide tours organiseert. Eerst de street food tour, waarbij we allemaal eten gingen proeven (vooral fruit, jemig wat hebben ze hier veel fruit waar ik nog nooit van gehoord heb) in de markhallen. S middags de free walking tour waarbij de door de stad liepen en te horen kregen over de geschiedenis van de stad. Over dat het nog steeds voor komt dat mensen een huis kopen in Cali en achter een muur ongelofelijk veel geld vinden - uit de tijd van de drugskartels. Meestal geven de mensen dit geld aan de regering, omdat ze geen drugsbazen achter zich aan willen. En over de ontvoering van 12 Colombiaanse politici door de FARC. De FARC kwam het gebouw binnen, zei dat er een bommelding was en dat ze de parlementsleden kwamen redden. De parlementsleden gingen mee en er werd hen halverwege verteld dat ze werden ontvoerd. In 2007 werden hun lichamen gevonden. Eentje heeft het overleefd, maar die werd er later van beticht te hebben meegewerkt aan de ontvoering. Het was een interessante dag!

De volgende dag, 6 januari, de bus gepakt van Cali naar Filandia, een schattig klein, maar toeristisch plaatsje. Beetje rondgelopen en neegeploft in een barretje/restaurant met mooi uitzicht. En niet meer opgestaan. De eigenaar en kok was fan van ons "Como esta con mis Holandesas!" en we kregen wat lekkere hapjes toegeschoven. Uiteindelijk hebben we daar ook gegeten. Alle mensen zijn echt superaardig! De Colombianen zijn iets aardiger en spontaner dan de Ecuadorianen. Op 7 januari de bus van Filandia naar Salento gepakt, daar zaten we in hostel El Viajero, met echt een prachtig uitzicht over de bergen en het dal. Met dat uitzicht ontbeten we iedere dag, niet echt een straf. Daarna met een jeep naar de hike die we wilden maken. Veel geklauterd en gelopen, over kleine paadjes, door modder, over hangbruggen, paarden ontweken die langskwamen, was wel echt vermoeiend, maar ook heel leuk. Helaas was de route naar de hoogste boom van Colombia afgesloten en moesten we dezelfde weg terug. Het begon op de terugweg te regenen en te onweren, mmmm lekker nog meer modder, haha. Gelukkig had ik voor mijn reis nieuwe wandelschoenen gekocht, echt een topaankoop! Tijd gewacht in de lange rij voor de jeep terug, blij toen we eindelijk zaten. s Avonds nog even Salento in en een filmpje ingezongen voor Ineke die de 8ste jarig was.

Op 8 januari naar een koffieboer gelopen en daar kregen we een koffietour. Was leuk, want we gingen zelf koffiebonen plukken. Daarna staand achterop de jeep terug, was heel cool! De Colombiaanse man die achterin de auto zat vond het ook prachtig, 3 Nederlandse meisjes achterop de jeep haha. Er was festival in Salento, dus s avonds even wat gedronken en gegeten daar. de volgende dag de hele dag in de bus gezeten naar Medellin, 8 uur in totaal, daarna waren we gaar. Wat gegeten in Poblado, het centrum, daarna op tijd naar bed. Want we waren dan wel in Medellin, de stad waar ik 3 maanden zou gaan wonen, maar dat was op dat moment van korte duur, want de volgende dag vlogen we naar Cartagena. In Cartagena kaartjes gekocht voor de bootreis naar Isla Grande de volgende dag. In Cartagena beetje rondgelopen en op het strand gelegen en gezwommen, het was heet, veel heter dan in de andere delen van Colombia. In restaurantje lekker kip met champignons gegeten, Nienke en Annika vis.

De volegnde dag, 11 januari, met de boot naar Isla Grande. Nienke en ik zaten achterin en we zagen de hele rit alleen maar water opspatten haha, niet echt een mooi uitzicht. Op het eiland even gezwommen en gechilled tot de rij bij de balie weg was. Ze waren de balie van 6 hostels, dus het was druk. Daarna naar ons huisje gebracht, waar we 1 nacht zouden blijven. Alle bedden hebben hier klamboes, hoewel er geen malaria is. Ik heb mijn eigen klamboe nog helemaal niet hoeven te gebruiken, maar wel lekker meegezeuld ;-) rest van de dag in en bij het zwembad gelegen, cocktail gedronken, over het eiland gewandeld en aan de zee gedineerd. Vies cocoswater gedronken, geen aanrader haha. s Nachts had Annika een reuzevlinder in haar lamp, uiteindelijk heeft ze hem eruit gekregen. Nu snap ik de klamboes haha.

De volgende dag een mooie kanotocht gemaakt door de lagunes op het eiland. Je kon alleen daar varen waar er geen enorme wortels van de bomen boven het water uitstaken, was supermooi! Ook nog even gezwommen op een strandje. Om half drie de boot terug gepakt naar Cartagena. Nu zaten we helemaal voorin, waardoor we steeds bij iedere hoge golf omhoog werden gegooid, blauwe plekken op mijn kont. Wel met uitzicht dit keer. Een volgende keer maar eens het midden van de boot proberen haha. In Cartagena waarschijnlijk een verkeerde empenada gegeten, of het was het vieze cocoswater of iets anders. Want die nacht moest ik wel 10 keer naar het toilet rennen, wat een ellende. De vlucht naar Medellin terug voelde ik me nog steeds slecht, maar ik hoefde gelukkig het kotszakje niet te gebruiken. Met de taxi naar het hostel en daar in bed gelegen. Nienke en Annika gingen de stad in.

De volgende dag ging Nienke paragliden en Annika het centrum in. Ik voelde me wel beter, maar nog niet goed genoeg om met een van hen mee te gaan. Dus ik bleef in bed. s Middags maakten we een heel coole graffititour door Comuna 13, de wijk waar de regering 2x was binnengevallen om de drugsoorlog te beeindigen. Jason was onze (gekke) gids en hij vertelde de verhalen achter de tekeningen. Ze hebben echt allemaal een betekenis, heel leuk om te weten. Ik voelde me tijdens en na de tour veel beter, dus dat was fijn.

Op maandag 15 januari zijn we in de ochtend op zoek gegaan naar de stichting en het voetbalveldje. Ik wist alleen de wijk waar we heen moesten, dus eerst met de metro, toen met de kabelbaan (WOW, wat een mooi uitzicht en dan te bedenken dat dat iedere werkdag mijn uitzicht is...) en toen met de bus. Bij de wijk Carambolas uitgestapt en aan een paar mensen gevraagd waar het voetbalveldje was. En gevonden! Met de mensen van de stichting kennisgemaakt, superaardig, en Nienke en Annika gingen even met wat kinderen voetballen. Toen moesten we terug, want Nienke en Annika vlogen die middag terug naar Amsterdam. In het hostel spullen gepakt en afscheid genomen. Na 3 supermooie, toffe, gezellige en leuke weken kwam er een eind an onze vakantie. Zij gingen weer naar Nederland en voor mij begon ook het werkende leven, maar dan als vrijwilliger bij Stichting Straatkinderen Medellin.

De vakantie begon voor mij met hoogteziekte en eindigde met voedselvergiftiging, maar ook dat is reizen en we hebben geweldige ervaringen gehad de afgelopen weken. Nadat ze vertrokken waren, heb ik mijn dagboekje bijgewerkt in het hostel en om half zes ben ik met de taxi naar mijn nieuwe onderkomen gegaan: het studentenhuis waar ik de komende 3 maanden zou gaan wonen. De gastvrouw Conny ontmoet, heel aardig. Zij verzorgt ook 3 maaltijden per dag voor me, ik eet bij haar in huis. Dus gegeten bij haar die avond en vroeg naar bed, ik was niet steeds niet helemaal 100% en ook gewoon moe. Moe maar voldaan. En ver van huis, muy lejos, lejos! Nu is dit even mijn thuis, het was tijd voor een nieuw avontuur, het avontuur in Medellin!