"A la orden!" - 6 weken Medellin

Jaaa, daar ben ik weer! ;-)

Ik woon nu bijna 6 weken in Medellin en ik voel me aan de ene kant wel een beetje ingeburgerd, maar aan de andere kant iedere dag nog steeds een enorme Westerling, omdat ik letterlijk de hele dag word aangestaard. Dat is wel heel irritant. Ik sprak laatst een Amerikaanse die hier al een paar jaar woont en zij vertelde dat ze hier een "bitchface" heeft ontwikkeld, dat wil zeggen: stuurs voor je uitkijken en iedereen negeren. Ik vertelde haar dat ik na 2 weken al een bitchface had ontwikkeld... ik vond het een tijdje terug gewoon fijn om naar buiten te gaan toen het regende, omdat ik dan wat onopvallender onder mijn paraplu kon rondlopen. Ik heb eigenlijk ook altijd een pet op hier, zodat mijn blonde krullen niet zo opvallen. Het lijkt me helemaal niets om bekend te zijn haha! Op straat staan onwijs veel verkopers, met bijvoorbeeld ananassen, lollies, suikerspinnen, zakjes snoep, karretjes met fruit, stalletjes met vooral snoep en frisdrank, empanadas. En iedereen roept "A la orden!", wat zoiets betekent als "Tot uw dienst, ik heb iets in de aanbieding". Dus dat hoor je de hele dag als je rondloopt buiten. En redelijk wat verkopers lopen met hun waar door de straat en roepen door microfoons om wat ze allemaal te koop hebben.

Het is hier eigenlijk altijd lekker warm (rond de 30 graden), ik loop altijd in mijn korte/halflange broek en een t-shirtje. Heerlijk voor een tijdje, maar ik hou toch ook wel heel erg van de seizoenen. Soms heb ik zin om lekker te schaatsen in de kou met een zonnetje op mijn bolletje. Volgend jaar weer! Maar het kan hier ook echt enorm regenen. Laatst regende het zo hard dat de straten veranderd waren in een rivier. Ik had net de pech dat ik bovenop de berg was (bij mijn werk) toen het begon te stortregenen. Met de taxi naar de metrokabel gegaan. Het onweerde en bliksemde ook en als dat gebeurt, dan sluiten ze de metrokabel omdat het anders gevaarlijk is om in zo´n hokje boven de stad te hangen, dus op die manier kon ik niet naar huis. Ik heb toen een hele tijd gewacht (met heel veel andere mensen, opeengepakt onder het afdakje) tot het minder ging regenen, maar dat was niet het geval. Toen uiteindelijk de bus naar huis gepakt. Ik was eigenlijk een beetje chagrijnig die dag, omdat ik twee uur had gereisd om naar mijn werk te komen en daar bleek dat de training was geannuleerd, maar dat de trainer dat vergeten was door te geven (grmpf&%$). Dat is hier wel een beetje de Colombiaanse mentaliteit, waar ik niet echt aan kan wennen. Uiteindelijk ben ik wel blij dat ik die dag daar heb meegemaakt, want het was een hele belevenis!

De eerste paar dagen in mijn huis sliep ik heel slecht, omdat mijn matras kneiterhard was, mijn kussen superdun, ik had niets voor tussen mijn knieen en er was geen gordijn. Toen heeft Conny een nieuw kussen voor me gekocht, ik heb een dekentje gekocht voor mijn knieen, mijn reishanddoek fungeert als gordijn en mijn lieve huisgenootje Santiago heeft me zijn zachte matras geleend (want hij slaapt toch op zijn harde matras). Dus nu slaap ik als een roosje haha. Ik douche niet als een roosje, want die is koud (aaaggh!). Dus ik douche hier niet zoveel (ja getsie), af en toe koud en ik probeer 1x per week warm te douchen (in een ander appartement) en mijn haren te wassen. Soms is een koude douche wel verfrissend hoor, maar niet te vaak hihi.

Maar wat doe ik hier allemaal? Heel veel! Ik heb eigenlijk steeds drukke dagen. De eerste 2 weken dat ik hier was, heb ik rustig aangedaan, mijn collega's leren kennen, Conny (die 3x per dag voor me kookt) en de studenten die hier wonen, leren kennen, alvast een beetje geleerd hoe alles in zijn werk gaat etc. Iedereen is hier echt superaardig, muy aimable zoals ze hier zeggen. Wat een verschil met de koudere Nederlandse cultuur. Iedereen is bereid elkaar te helpen. In de bus en metro staan mensen op voor ouderen en zwangere vrouwen/meisjes (sommigen worden heel jong moeder), als iemand die moet staan een zware tas vastheeft, dan biedt een zittend persoon aan om deze tas even op schoot vast te houden en zelfs kleine kinderen worden op schoot genomen om de moeder te ontlasten.De bus is altijd een belevenis eigenlijk. Er wordt in iedere bus gezellige Colombiaanse muziek gedraaid, het is vaak zo druk dat mensen uit de deuren moeten hangen om mee te kunnen rijden, je mag overal opstappen en uitstappen - er zijn geen haltes - dus de bus stopt op de gekste plaatsen. Nooit saai dus haha! Het verkeer is wel echt gekkenhuis. Er zijn heel veel bussen, tax's en motoren. Zebrapaden zijn er wel, maar hadden er net zo goed niet kunnen zijn. Er komen veel mensen om in het verkeer, met name op motoren. Ik ken verschillende mensen die dierbaren of vrienden verloren zijn op een motor, heel zielig.

In Medellin is veel armoede, maar de mensen proberen elkaar te helpen. Er wonen ongeveer 4000 mensen op straat, dus je ziet veel mensen op straat liggen/zitten/staan/bedelen. Maar zij krijgen regelmatig wat toegestopt, ik heb ook vrienden gemaakt met Hektor, een gehandicapte dakloze die ik iedere dag tegenkwam toen ik naar Spaanse les ging. Colombia schijnt na Haiti het land te zijn met de grootste inkomensverschillen. Sommige mensen hebben lettterlijk niets en er zijn ook enorm rijke mensen die voor een paar duizend euro 5 gram vet weg laten halen of 10.000 euro inschrijfgeld betalen voor een priveschool. Ik zie door mijn werk vooral de armoede en ik ben blij dat ik op dit moment het leven van die kinderen een heel klein beetje leuker kan maken. Maar ik vraag me af waar ze over 10, 20 jaar zijn. De regering is zo corrupt en de problemen zijn zo groot, dat structurele vooruitgang lastig is.

Na 2 weken ben ik begonnen met Spaanse les bij Toucan, een Spaanse school hier in Poblado, het gedeelte van Medellin waar heel veel hostels en restaurantjes zijn en waar dus ook de meeste toeristen verblijven. De lessen waren hartstikke leuk en leerzaam. Ik zat in de klas met Nederlanders, Amerikanen, Duitsers, lekker internationaal. Ik vond het heel fijn om af en toe even Engels te kunnen praten, want ik merk weer dat het heel vermoeiend is om de hele dag te denken en te praten in een andere taal. Ik ga wel snel vooruit, dat wel, por supuesto ;-) ik had 2 weken les genomen, na de tweede week had ik A2 afgesloten, wat betekent dat ik bij de volgende cursus ga beginnen met B1 (jeee!). Misschien dat ik hier nog 2 weken les ga nemen, maar het kan ook zijn dat ik dat pas in Nederland weer ga doen. Het is wel heel vermoeiend om van 9-13u les te hebben, daarna te racen naar mijn werk (wat minimaal 1 uur reizen is) en 's avonds nog huiswerk te moeten maken.

Het werk is heel leuk. De eerste 2 weken heb ik vooral geholpen met de voetbaltrainingen op mijn Colombiaanse nieuwe kicksen. Maar daarna bleek dat ik toch geen eigen training kon gaan geven (alleen assisteren), wat ik echt heel jammer vond. Maar daardoor ben ik me meer gaan richten op de lessen Engels en muziekles en eigenlijk vind ik dat leuker. Bij de Engelse les assisteer ik 2 dagen in de week en geef ik een eigen les op maandag. Ik lees dan met de kinderen Engelse boekjes en werk zo samen met ze aan de betekenis en uitspraak van de woorden. Erg dankbaar werk. wat grappig is, is dat we nu ook op woensdag les hebben voor de medewerkers van de stichting. De Engelse docent (ook een Colombiaan) geeft dezelfde opdrachten als aan de kinderen. In feite kunnen mijn collega's minder goed Spaans dan sommige kinderen - en die kunnen ook maar een paar woorden. Er is dus nog veel te verbeteren! Een jongen kwam tijdens de les naar me toe "Usted esta muy bonita - U bent erg mooi". Toen smolt ik...

Bij de muziekles help ik met de gitaarlessen. Ik had plectrums voor ze gekocht en deze gisteren aan ze gegeven, daar waren ze heel blij mee. Deze kinderen hebben niets: ze wonen in tehuizen, in minihuisjes of met hun ouders in hotels die zijn bedoeld om daklozen op te vangen - waarvan je kunt bedenken wat voor andere personen daar komen (verslaafden, mensen die psychisch in de war zijn, agressief...) en in wat voor omgeving ze opgroeien. De muziekles is enerzijds bedoeld om ze de kans te geven iets te doen wat ze leuk vinden en om hun talenten te ontwikkelen, maar het is ook zeker bedoeld om ze normen bij te brengen: er zijn regels, je moet je huiswerk maken, wees stil als de docent praat, eis niet steeds alle aandacht op (, gebruik je gitaar niet steeds als drumstel haha) etc.

Drie weken terug hadden we op zondag een schoonmaakactiviteit bij een iets hoger gelegen voetbalveldje waar de kinderen ook trainen. Als het zo hard regent, spoelt de regen veel zand weg van het veldje, waardoor alle stenen bloot komen te liggen ne het gevaarlijk is voor de kinderen om te spelen. Dus met scheppen en pikhouwelen hebben we geprobeerd om zoveel mogelijk stenen weg te halen. En de kinderen verfden ook de muren rondom het veldje en zetten hun handafdrukken met verf. Uiteraard staan mijn handafdrukken nu ook voor altijd in Medellin :-). Vorige week hadden we een bijeenkomst met ouders van de kinderen, het was een grote opkomst, iets van 100. De stichting wil de ouders meer bij de stichting betrekken, ouders weten vaak niet eens wta hun kinderen uispoken de hele dag en zijn soms niet eens op de hoogte van het bestaan van de stichting. Dat moet veranderen en ze kunnen ook helpen als ze dat willen en kunnen. Enkele ouders hebben zich bijvoorbeeld opgegeven om iedere week te koken voor de kinderen die normaal gesproken te weinig eten of geen warm eten krijgen thuis.

Verder heb ik salsales, wat heel leuk is, maar ik word wel draaiierig van al dat draaien haha. Na deze cursus (heb nog iets van 8 uur les) ga ik ook stoppen. Ik vind het leuk om de basics te leren, maar ik hoef geen prof te worden (liever niet). Ik ben wel een paar keer naar dansavonden geweest, dat is meestal wel leuk. Volgende week ga ik waarschijnlijk met mijn collega's uit, nu al zin in! Mijn collega's zijn echt schatten. Sommigen noemen me steeds "Amor!", vooral Sandra die erg van knuffelen houdt. Met mijn jongere collega's Sebastian, Laura en Yisela heb ik heel veel lol. Ze gingen me laatst (uiteraard in het Spaans) uitleggen wat het gevolg is als je veel Ron (lokaal drankje, volgens mij soort Rum) drinkt. Dat is dus hetzelfde als Sambuca in Nederland (zoek maar op haha). Lagen helemaal dubbel. Het is trouwens sowieso grappig soms dat ik niet perfect Spaans kan. Ik zei laatst "Ayer tengo que desayunar temprano", wat dus betekent "Gisteren moet ik vroeg ontbijten". Ik bedoelde dus morgen... Camilla helemaal dubbel. En Conny "Oh geen probleem hoor, gisteren vroeg ontbijten is prima". Haha, tranen in mijn ogen. En veel Colombianen zijn heel gelovig, Conny ook. Ze zegt heel vaak Graciasadios. Dus ik vroeg me 2 weken lang af waarom ze zei "Gracias Adios". Ik dacht zoiets als " bedankt en tot ziens". Maar ze zegt dus "Gracias a Dios", God bedankt. Haha, blonnddddd! Bij Conny eten iets van 10 studenten die hier studeren. Ze wonen dus in een ander appartement/studentenwoning (sommigen wonen wel bij haar), maar eten bij haar. Ik woon op de zevende verdieping en zij op de eerste. Het is er dus vaak gezellig druk, haar nichtjes en haar zus wonen ook daar. Ik deel mijn appartement met twee andere studenten. Eentje zie ik vrijwel nooit, Santiago is echt superaardig (hij heeft agua panela en bunuelo voor me gemaakt, jamjam). Zondag gaan we met een groepje (waaronder Santiago, zijn vriendin, Conny, de zus van Conny, de nichtjes...) hiken in de bergen, leuk!

Ik ben twee keer naar de bios geweest hier (Engelse films met Spaanse ondertiteling), naar een groot Park bovenop de berg, naar de botanische tuin (heerlijk rustig en veel vlinders en schildpadden), gisteren ben ik met mijn collega van de Engelse les met zijn klas van 35 middelbare scholieren naar het museum van de Universiteit geweest, was superleuk.
Verder zit ik af en toe in het internetcafe (zoals nu) om mijn foto's en video's over te zetten van mijn telefoon en camera naar een usb-stick. Ik ben echt supervoorzichtig met mijn spullen, maar ik weet van zovelen dat ze bestolen zijn (Annika ook in Quito, snik), dus ik kan maar beter van alles een back-up hebben. Ook ben ik 's avonds lekker aan het lezen, muziek aan het luisteren en aan het Netflixen. En Wie is de mol? is spannend!! Ik verdenk Ruben en Simone, mochten jullie dit willen weten. En zo niet, dan weet je het nu toch, haha.

Tot slot, de nieuwste rage in Colombia: een beugel. Echt iedereen hier heeft een beugel haha! Dus mocht je een nieuwe carriere overwegen: misschien is orthodontist in Medellin een idee ;-)

Vanavond hebben we een feestje thuis, want een van de studenten is vandaag 25 geworden. Ik zal proberen me in te houden.. maar eerst ga ik zo thuis lunchen en naar de stichting voor de Engelse les. De komende tijd (ik heb hier nog bijna 7 weken te gaan) wil ik wat uitstapjes gaan maken, onder andere naar Guatape en Jardin, plaatsjes buiten Medellin die prachtig schijnen te zijn. In Jardin wil ik een nachtje slapen, want dat is 3 uur met de bus. Hoe dat allemaal was, lezen jullie in mijn volgende verslag ;-) ik zal nu ook weer even wat foto's plaatsen!

Hasta luego y abrazo!

Bianca